حفاظت از بهترین منافع فرزندان: بررسی حضانت کودک در طلاق

حضانت کودک در طلاق به مجموعه از حقوق و تکالیف پدر و مادر در قبال فرزند خود اطلاق می‌شود. با توجه به قوانین ایران، حضانت فرزند به دو صورت تسلیم و شفاعت در دسترس است.

در قانون ایران، مسئولیت حضانت فرزند بر عهده پدر و مادر است.

در صورتی که جدایی و طلاق رخ داده باشد، قاعده اصلی بر این است که فرزند به عهده والدی که برای تربیت و پرورش فرزندان مناسب‌تر است، سپرده می‌شود.

همچنین، در صورتی که والدین توافق نکرده‌اند، دادگاه می‌تواند حضانت فرزند را به یکی از والدین واگذار کند یا حضانت مشترک را تعیین کند.

در صورتی که والدین مسئولیت تربیت فرزند را به شخص دیگری واگذار کنند، باید به دادگاه مراجعه کنند تا این تصمیم رسمی شود.

لازم به ذکر است که در صورتی که والدین هردو نسبت به حضانت فرزند خود منافع و علاقه‌های خاصی دارند و نتوانند به توافق برسند، دادگاه باید با توجه به مصلحت کودک، تصمیم گیری کند.

تقسیم بندی حضانت فرزند

حضانت فرزند به دو دسته حضانت تسلیمی و حضانت شفاعتی تقسیم می‌شود.

شرایط حضانت فرزند

برای تعیین حضانت فرزند، شرایط مختلفی وجود دارد که از جمله آن‌ها می‌توان به سن و توانایی فرزند، وضعیت اقتصادی پدر و مادر، شرایط زندگی و محل سکونت هر یک اشاره کرد.

تغییر حضانت فرزند

در صورتی که شرایط خانوادگی به گونه‌ای تغییر کند که باعث نارضایتی والدین شود، می‌توان از دادگاه درخواست تغییر حضانت فرزند را داد و بر اساس مستندات و شواهدی که ارائه می‌شود، تصمیم گیری می‌شود.

عواقب نقض حقوق حضانت فرزند

از جمله عواقب نقض حقوق حضانت فرزند می‌توان به افزایش مجازات‌های قانونی، عدم دسترسی به فرزند، از دست دادن حق حضانت و مشکلات روانی که برای فرزند ممکن است ایجاد شود، اشاره کرد.