نظر به این‌که صلاحیت دادگاه محل وقوع مال غیرمنقول موضوع مادۀ 23 قانون آیین دادرسی مدنی: «در دعاوی راجعه به غیرمنقول اعم از دعوی مالکیت و سایر حقوق راجعه به آن» حتی در صورت مقیم نبودن مدعی و مدعی‌علیه در حوزۀ محل وقوع مال غیرمنقول، استثنایی بر اصل صلاحیت دادگاه محل اقامت خوانده موضوع مادۀ 21 قانون فوق‌الاشعار می‌باشد و با عنایت به این‌که با تعاریفی که از اموال غیرمنقول و اموال منقوله در مواد 12 الی 22 قانون مدنی به عمل آمده، از مادۀ 20 آن چنین استنباط می‌شود که قانون‌گذار بین دعوی مطالبۀ وجوه مربوط به غیرمنقول ناشی از عقود و قراردادها و دعوی مطالبۀ وجوه مربوط به غیرمنقول و نیز اجرت‌المثل آن در غیر مورد عقود و قراردادها قائل به تفصیل شده و دعاوی قسم اول را منطوقاً از حیث صلاحیت محاکم در حکم منقول و دعاوی قسم دوم را مفهوماً از دعاوی راجعه به غیرمنقول دانسته است که نتیجتاً دعاوی اخیرالذکر تحت شمول حکم مادۀ 23 قانون آیین دادرسی مدنی قرار می‌گیرد. بنا به مراتب در اختلاف نظر حاصله بین شعب 3 و 21 دیوان عالی کشور از یک طرف و 13 و 22 دیوان عالی کشور از طرف دیگر احکام صادره از شعب 13 و 22 که در مسیر استنباط مذکور قرار دارد مورد تأیید می‌باشد.
خلاصه
رسیدگی به دعوی مطالبۀ وجوه مربوط به مال غیرمنقولِ ناشی از عقود و قراردادها، در صلاحیت دادگاه محلّ اقامتِ خوانده، و رسیدگی به دعوی مطالبۀ اجرت‌المثل مال غیرمنقول، در صلاحیت دادگاه محلّ وقوع مال غیرمنقول است.
بدون دیدگاه