رأی وحدت رویه شماره ۲۴ مورخ ۱۳۶۳/۱۰/۱۰ هیات عمومی دیوان عالی کشور (عدم امکان فرجامخواهی درمورد مجازاتِ حبس کمتر از ده سال در قتل غیرعمد ناشی از بی‌احتیاطی راننده)

‌نظر به این‌که کیفرهای دیه و حبس مقرر در مادۀ 149 قانون تعزیرات با عنایت به مقررات حاکم موجود به لحاظ لزوم موقوف شدن تعقیب مجرم با گذشت‌ شاکی در خصوص دیه و قابل گذشت نبودن آن درمورد کیفر حبس مجازات‌های مستقل و منفک از هم به نظر می‌رسند و از طرفی با توجه به صراحت ‌مادتین 198 و 287 قانون اصلاح موادی از قانون آیین دادرسی کیفری حبس‌های کمتر از ده سال قطعی است. لذا رأی شعبۀ 16 دیوان عالی کشور که بر‌ مبنا و اساس این نظر صادر شده، قانونی و موجه تشخیص می‌شود.

[1]. ← بند «ج» مادۀ 233 ق.آ.د.ک.