رأی دادگاه حقوقی یك در مقام رسیدگی به شكایت از رأی قاضی موضوع ماده واحدۀ قانون تعیین تكلیف اراضی اختلافی موضوع اجرای مادۀ 56 قانون جنگلها و مراتع مصوب 1367 اصطلاحاً «رسیدگی به اعتراض» میباشد نه «تجدیدنظر» و عنوان «تجدیدنظر» در مادۀ 9 آییننامۀ اصلاحی آییننامۀ اجرایی قانون مذكور پس از كلمۀ «اعتراض» از باب تسامح در تعبیر است. بنابراین با عنایت به مقررات موضوعۀ وقت (قانون تشكیلدادگاههای حقوقی یك و دو و قانون تجدیدنظر آراء دادگاهها) و اصل قابل تجدیدنظر بودن آراء دادگاههای حقوقی یك در دیوان عالی كشور، تصمیم شعبۀ بیست و چهارم دیوان عالی كشور كه بر این اساس صادر گردیده صحیح و به اكثریت آراء تأیید میگردد.[1]
[1]. ← مادۀ 4 قانون تشکیل دادگاههای عمومی و انقلاب مصوب 1373 (اصلاحی 1381) و مواد 331 و 334 ق.آ.د.م.
بدون دیدگاه