ماده ۱۰۲۰
موارد ذیل از جمله مواردی محسوب است که عادتا شخص غایب زنده فرض نمی‌شود:
۱) وقتی که ده سال تمام از تاریخ آخرین خبری که از حیات غایب رسیده است گذشته و در انقضاء مدت مزبور سن غایب از۷۵سال گذشته‌ باشد.
۲) وقتی که یک نفر به عنوانی از عناوین جزء قشون مسلح بوده و در زمان جنگ مفقود و سه سال تمام از تاریخ انعقاد صلح بگذرد بدون اینکه‌ خبری از او برسد هرگاه جنگ منتهی به آنعقاد صلح نشده باشد مدت مزبور ۵ سال از تاریخ ختم جنگ محسوب میشود.
۳) وقتی که ۱ نفر حین سفر بحری در کشتی بوده که آن کشتی در آن مسافرت تلف شده است سه سال تمام از تاریخ تلف شدن کشتی گذشته ‌باشد بدون اینکه از آن مسافر خبری برسد.

1 دیدگاه

  • برای صدور حکم موت فرضی، ماده 1019 قانون مدنی که حکم کلی را بیان می کند و اساس و مبنای صدور حکم موت فرضی محسوب می شود مورد نظر است، یعنی باید از تاریخ آخرین خبری که از حیات غایب رسیده مدتی گذشته باشد که عادتاً چنین شخصی زنده نمی ماند و بندهای ماده 1020 قانون مدنی از باب تمثیل است و حصری نیست و اگر برای دادگاه محرز شود که غایب به بیماری صعب العلاج مبتلا شده یا حادثه دیگری برای وی پیش آمده که عادتاً شخص زنده نمی ماند، می تواند به استناد ماده 1019 قانون مدنی قبل از 75 سال نیز حکم موت فرضی را صادر کند.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *